ဂ်စ္ပစီတစ္ေကာင္ရဲ႕ ရင္ကြဲပက္လက္လမ္းဆံု

လမ္းေပၚမွာ လူေတြေတြ႔တိုင္း
လိုက္ျပီး ေမးၾကည့္ရဦးမယ္...
..... ..... .....
“ခ်စ္တယ္” ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတ္ေသတဲ့ နည္းတစ္မ်ဳိးလား... လို႔။

ေကာင္မေလးရယ္...
ငါဟာ “ေတေလ” ပါ။
ဖ်ားနာမႈကိုမွ တြယ္ကာတတ္သူတစ္ေယာက္ေပါ့။

သန္႔စင္ခ်င္လို႔
အလင္းထဲမွာ ငါ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။
အျပစ္က လြတ္ဖို႔အတြက္ေတာ့
ငါ ဒူးေထာက္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။

မင္းအတြက္ေတာ့ ငါဟာ..
...ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့.. အဲဒီ “ဘာမွ မဟုတ္ဘူး” ကိုပဲ
ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားတယ္
မင္းကို သတိရတဲ့အခါ
မၾကာ.. မၾကာ.. ထုတ္.. ထုတ္ၾကည့္ခ်င္လို႔။

ငါ့ကို
“ျပႆနာေကာင္” လို႔ မေျပာပါနဲ႔...။
ျဖစ္သမွ်ေတြ အားလံုးအတြက္
ငါ့မွာ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ
လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေနတတ္တယ္။
(ေလာကၾကီးကို ပခံုးတစ္ခ်က္တြန္႔ျပီး ျပံဳးျပလိုက္ရဲ႔)

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ဘတ္ဟာ
အဆင္မေျပမႈမ်ားမ်ား
အလြမ္းခါးနည္းနည္း
အစဲြအလမ္းၾကီးတတ္တဲ့ အိပ္မက္တခ်ဳိ႔တေလ
မခံခ်င္စိတ္ေတြ ေပပြ
လူငယ္ပီသတဲ့ ဘ၀င္တစ္မ်ဳိး ခပ္ေထြေထြနဲ႔
ငါ ေနေပ်ာ္ေအာင္ ေနတယ္။

ငါဟာ
ရင္ခုန္ေနတဲ့ သံဆူးၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေပါ့။

ငါ့ေရွ႔ တိုး၀င္လာတဲ့
ေကာင္မေလးေတြ အားလံုးကို ျငိပစ္လိုက္ဖို႔
ေဟာဒီသံဆူးၾကိဳးက
အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတယ္။

ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈလဲကြယ္..။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး (ငါကေတာ့ ေနာက္တာပါ)

ငါဆိုတဲ့ ေတေလက
မိန္းမေတြကို ခ်စ္ရတာ
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ရတာေလာက္ေတာင္
သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိဘူးလို႔ ထင္တဲ့ေကာင္။

ငါ့ကို နားလည္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူေတြအားလံုးကို
ငါ ရယ္တယ္။
အသုဘခ်ျပီးစ အိမ္လို႔.. ျငိမ္ဆိတ္
ေဟာဒီမွာ.. ေတေလတစ္ေယာက္ေပါ့။
သူ႔ပါးစပ္ကို တင္းတင္းပိတ္ျပီး
(ေလာကၾကီးကို) ျပံဳးတယ္။

ငါ့ကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကပါဘူး...။
ငါ့ကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကပါဘူး...။

မင္းခိုက္စိုးစန္
(ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ကဲြပက္လက္လမ္းဆံု စာအုပ္မွ)