မတူကြဲျပားေသာ

ျခံ၀င္းက်ယ္ၾကီးတစ္ခုအတြင္းရွိ ရဲတိုက္ၾကီးတစ္လံုးပမာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားလွေသာ တုိက္အိမ္ၾကီး၏ အိမ္ေရွ႕ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေျပာင္လက္ေနေသာ အနက္ေရာင္ လင္ခရူဆာကားၾကီးတစ္စီး ထုိးရပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြားရေတာ့မည္။


          “သားသားေရ…ေက်ာင္းမွာ မတည့္တာေတြ၀ယ္မစားနဲ႕ေနာ္.. ျခငး္ထဲမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေရာ မုန္႕ဘူးေရာ ေမေမအျပည့္အစံုထည့္ေပးလုိက္တယ္… သားသားၾကိဳက္တဲ့ၾကက္သားေၾကာ္ရယ္ ပုုစြန္တုတ္ၾကီးေတြကုိ ငရုတ္သီးနဲ႕ဆီျပန္ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းရယ္၊ မႈိကန္ဇြန္းဟင္းေလးရယ္၊ ၾကက္သားကုန္းေဘာင္ၾကီးေၾကာ္ရယ္… အအီေျပ မရမ္းသီးေထာင္းေလးပါထည့္ေပးထားတယ္.. ထမင္းကုိကုန္ေအာင္စားလာခဲ့ေနာ္ သားသား… အစားမ်ားမ်ားစားမွ အားရွိမွာ… ဒီေန႕ညေနက်ဴရွင္မ၇ွိဘူးမဟုတ္လား…. သားေဖေဖျပန္လာရင္ ဆီဒုိးနားမွာ ဘူေဖးသြားစားၾကမယ္… ေနာ္ သားသား… ေရႊမိေရ… ဒီမွာ ျခင္းလာယူျပီး ကားထဲသြားထည့္လုိက္… ဟင္…သားသားဖိနပ္မွာ ဖုန္ေတြေပလုိ႕ပါလား …ၾကည့္စမ္း….
 ေအးမ………….ေအးမ ………..လာဦး… အဲ့ဒီမွာၾကည့္စမး္…..ဖုန္ေတြေပလုိ႕ပါလား…. ဘာလဲ…ညည္းက ကေလးဖိနပ္မုိ႕အေလးမထားတာေပါ့ေလ…. ဟုတ္လား…. ဟယ္….သားသားအကၤ် ီမွာလဲ မင္ျခစ္ရာၾကီး……..အဲ့ဒီအကၤ် ီကုိ ကုိသာျမရဲ႕တူေလးကုိေပးလုိက္ပါလို႕ေျပာထားတာ မေပးဘူးလား… ကဲ…..ေအးမေရ…. အထုတ္သာျပင္ေတာ့… ဒီတစ္ပတ္ညည္းေဒၚၾကီးလာ၇င္ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္ေတာ့မယ္… ရြာေရာက္မွ ေနပူၾကဲၾကဲထဲမွာ ေကာက္စုိက္ပ်ိဳးႏႈတ္ေပါ့ေအ…. ညည္းတုိ႕ေတြက ေနရိပ္ထဲမွာ ေအးေအးလူလူသက္သက္သာသာလုပ္ေနရရင္ လက္ေၾကာကတင္းၾကတာမဟုတ္ဘူး…”

ဒါကေတာ့ေန႕တုိင္းၾကားေနက်ျဖစ္တဲ့ ေမေမ့၇ဲ႕နံနက္ခင္းခ်ိန္ခါေတးသံသာပါ။ ထံုးစံအတုိင္း ေမေမ့ကို အနမ္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကားဆီသို႕ထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာေတာ့ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ကိုင္လာသူက တစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္ မုန္႕ဘူးကုိ ကုိင္လာသူက တစ္ေယာက္။
အဆင္သင့္တံခါးဖြင့္ေပးထားေသာ ကားတြင္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္၀င္လုိက္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ကားၾကီးက ျငိမ့္ကနဲထြက္သြားေလသည္။

                                                      *************

ျငိမ့္ကနဲေနေသာခံစားမႈႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလံုး နာက်င္သြားသည္။ လူးလဲကာထလုိက္ေတာ့ နဂိုအိပ္ေနေသာ ေလွကားထစ္နွစ္ဆင့္မွျပဳတ္က်ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိလုိက္ရသည္။

          “ဟဲ့အေကာင္…နင္က ဒီမွာလာပီး စက္ေတာ္ေခၚေနတယ္ေပါေလ… ဒီေန႕ေန႕တြက္ျဖင့္မကိုက္ေသးဘူး… ထဟဲ့…ဟိုမွာ ကားတစ္စင္းဆုိက္လာျပီ… သြက္သြက္ကေလးသြား…ေအာ္…. သြက္သြက္သြားပါဆုိကာမွ ေလးတိေလးတြဲနဲ႕…. နင္ေတာ့ ..နာေတာ့မယ္…”

ေဒါက္ကနဲေခါင္းေပၚက်လာေသာ အေမ့လက္ေခါက္ႏွင့္အတူ ေနာက္ဆက္တြဲပါလာေသာအေမ့အသံစူးစူးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကုိပြတ္သပ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ ခမ္းနားထည္၀ါေသာ တုိက္အိမ္ၾကီးတစ္ခုအတြင္းတြင္မဟုတ္ပဲ လူအမ်ား ဥဒဟုိသြားလာေနၾကတဲ့ ဘတ္စကားဂိတ္တစ္ခုျဖစ္ေနပါလား။ အနက္ေရာင္ေျပာင္ေနေသာ ကားအေကာငး္စားၾကီးေရာ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေျသာ္…ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ေနတာပဲ။
ကုိယ့္အေတြးနွင့္ကုိယ္ျပံဳးလိုုက္မိျပီး  ေခါငး္ကုိတစ္ခ်က္ယမ္းကာ အိပ္ေနရာမွ အျမန္လူးလဲထလိုက္သည္။ ယခုမွ ဆုိက္လာေသာကားဆီသုိ႕ အေျပးတစ္ပုိင္းေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္သြားကာ ထုိကားေနာက္ျမီးေပၚ တြဲေလာင္းခုိတက္လုိက္ပီးေနာက္ က်င့္သားရေနေသာစကားတစ္ခြန္း ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ အလုိလုိထြက္က်လာသည္။

” အစ္ကိုၾကီးအစ္မၾကီးတုိ႕ရယ္…ထမင္းဖုိးေလး သနားၾကပါခင္ဗ်ာ။။။”


                                                                                                                                   သစၥာခ
                                                                                                                                 ၆ ျသဂုတ္ ၂၀၁၂